بهسازی سازمانی در دانشگاه

تحول در جامعه به عنوان نظام فراگیر موجب دگرگونی در خرده نظامها از جمله نظام آموزش عالی می شود و اگر جز این باشد فراگرد تحول به درستی نمی تواند در جامعه عمل نماید. شاید بتوان گفت که سازمان های آموزشی، به ویژه دانشگاه ها یکی از اساسی ترین عناصر دگرگونی در جوامع اند و نقش تسهیل کننده را در این راه را بازی می کنند. از آنجا که دانشگاه ها از نقش های متعددی در ایفای مسئولیت های اجتماعی خویش از جمله نقش جهت دهنده، هماهنگ کننده در جامعه برخوردارند ابتدا می بایست خود در معرض تغییر و تحول قرار گرفته تا از این طریق قادر به ایفای چنین نقش هایی در جامعه باشند. این امر میسر نیست مگر این که دانشگاه ها از جهت گیری های استراتژیک در برنامه ریزی، بازنگری به ساختارها و فرایندهای سازمانی یاری گیرند و عوامل محیطی دانشگاه ها را در تصمیم گیری های خویش بیش از پیش مورد توجه و تاکید قرار دهند زیرا فرصت ها و تهدیدات محیطی در کنار قوت ها و ضعف های درون سازمانی ترکیبی را پدید می آورند که مدیران و برنامه ریزان را بر آن وا می دارند که از طریق راهبردهای مناسب راه حل های ممکن برای تطبیق محیط داخلی با محیط پویای خارجی دانشگاه ها را فراهم سازند. در این مقاله قصد ما بر آن است که با ترسیم تصویر دانشگاه در فردایی نه چندان دور و با استفاده به مواردی عینی و تجربه شده ضرورت توجه به تغییرات برنامه ریزی شده از سوی دانشگاه ها را مورد تاکید قرار داده و بقا رشد و توسعه دانشگاه ها را منوط به اتخاذ چنان شیوه هایی در ارتباط با تغییرات محیطی معرفی نمائیم.